Historia antyfon adwentowych, znanych również jako „Antyfony O”, sięga wczesnego chrześcijaństwa, są znane ze swojej poetyckiej formy i bogactwa treści teologicznej. Każda antyfona jest zwrócona bezpośrednio do Chrystusa, nazywając Go różnymi imionami i tytułami, które wywodzą się z Pisma Świętego, zwłaszcza z Księgi Izajasza i innych proroctw Starego Testamentu. One nie tylko przygotowują wiernych na przyjście Jezusa, ale także podkreślają różne aspekty Jego boskiej natury i misji zbawienia.
Dziś, antyfony adwentowe są integralną częścią liturgii katolickiej w okresie Adwentu, śpiewane lub recytowane podczas nieszporów. Ich słowa i melodie są cenione za piękno i głębię teologiczną, a także za sposób, w jaki łączą wiernych z tradycją Kościoła sięgającą wieków wstecz.
Antyfony te są również popularne poza kontekstem liturgicznym, wchodząc do muzyki sakralnej, poezji i modlitw osobistych, będąc wyrazem oczekiwania i duchowego przygotowania na świętowanie.
Oto wszystkie siedem wielkich antyfon adwentowych, znanych jako „Antyfony O”, wraz z ich łacińskimi tekstami i polskimi tłumaczeniami:
O Sapientia (17 grudnia)
- Łacina: O Sapientia, quae ex ore Altissimi prodiisti, attingens a fine usque ad finem, fortiter suaviterque disponens omnia: veni ad docendum nos viam prudentiae.
- Polski: O Mądrości, która wyszłaś z ust Najwyższego, obejmując wszystko od początku do końca, mocno i łagodnie wszystko porządkując: przyjdź, naucz nas drogi roztropności.
O Adonai (18 grudnia)
- Łacina: O Adonai, et Dux domus Israel, qui Moysi in igne flammae rubi apparuisti, et ei in Sina legem dedisti: veni ad redimendum nos in brachio extento.
- Polski: O Adonai, i Przywódco domu Izraela, który ukazałeś się Mojżeszowi w ogniu krzewu gorejącego i dałeś mu Prawo na Synaju: przyjdź, aby nas odkupić wyciągniętym ramieniem.
O Radix Jesse (19 grudnia)
- Łacina: O Radix Jesse, qui stas in signum populorum, super quem continebunt reges os suum, quem gentes deprecabuntur: veni ad liberandum nos, jam noli tardare.
- Polski: O Korzeniu Jessego, który stoisz jako znak dla ludów, przed którym królowie zamkną usta, którego narody będą błagać: przyjdź, aby nas wyzwolić, już nie zwlekaj.
O Clavis David (20 grudnia)
- Łacina: O Clavis David, et sceptrum domus Israel; qui aperis, et nemo claudit; claudis, et nemo aperit: veni, et educ vinctum de domo carceris, sedentem in tenebris, et umbra mortis.
- Polski: O Kluczu Dawida, i berło domu Izraela; który otwierasz, a nikt nie zamyka; zamykasz, a nikt nie otwiera: przyjdź, i wyprowadź więźnia z domu więzienia, siedzącego w ciemnościach i cieniu śmierci.
O Oriens (21 grudnia)
- Łacina: O Oriens, splendor lucis aeternae, et sol iustitiae: veni, et illumina sedentes in tenebris, et umbra mortis.
- Polski: O Wschodzie, blasku światła wiecznego, i słońce sprawiedliwości: przyjdź, i oświeć siedzących w ciemności i cieniu śmierci.
O Rex Gentium (22 grudnia)
- Łacina: O Rex Gentium, et desideratus earum, lapisque angularis, qui facis utraque unum: veni, et salva hominem, quem de limo formasti.
- Polski: O Królu Narodów, i ich upragniony, kamień węgielny, który czynisz jedno z dwojga: przyjdź, i zbaw człowieka, którego z gliny uformowałeś.
O Emmanuel (23 grudnia)
- Łacina: O Emmanuel, Rex et legifer noster, exspectatio gentium, et Salvator earum: veni ad salvandum nos Domine Deus noster.
- Polski: O Emmanuelu, nasz Królu i Prawodawco, oczekiwanie narodów, i ich Zbawicielu: przyjdź, aby nas zbawić, Panie, nasz Boże.
Każda z tych antyfon jest głęboko zakorzeniona w tradycji chrześcijańskiej, nawiązując do różnych proroctw i imion Jezusa Chrystusa z Pisma Świętego, przygotowując wiernych do celebracji.